Alweer een nieuwe toets? In veel van de startbijeenkomsten die we op scholen begeleiden stellen leerkrachten vragen over hoe ‘Leren in de 21e eeuw’ zich verhoudt ten opzichte van het vaak door hen zelf ervaren keurslijf van toetsen. De CITO-toetsen worden daarbij vaak expliciet benoemd. Naar ons idee is het onderwijs in Nederland vaak verworden tot een prestatieomgeving waarin teveel de nadruk is komen liggen op het voorbereiden van leerlingen op de vele overhoringen, proefwerken en toetsen.

In de uitzending van Brandpunt van 29 september 2013 is een reportage te zien met als titel ‘De terreur van de kleutertoets’. Op de website, waarop de video terug te zien is, staat deze als volgt omschreven. De reportage start op 26. 37:

‘Kleuters die een citotoets maken. Sinds een aantal jaren zijn basisscholen verplicht ook de allerkleinsten te testen. Maar wat zegt de uitslag van deze test eigenlijk over de ontwikkeling van een kleuter? Wetenschappers zijn het er over eens: kleuters zijn te jong om individueel te testen. En toch gaan we er mee door. Zelfs onze peuters moeten eraan geloven. Opbrengstgericht werken noemt de politiek dat. De uitslag van de test bepaalt of het kind een taalachterstand heeft. Extra begeleiding is het toverwoord. Maar in de praktijk pakt dit heel anders uit. Aart Zeeman over hoe de toetsingscultuur onze kinderen verziekt.’

Om de uitzending terug te zien, klik hier.